Epru ben üçüncü sınıftayken sokağımıza taşındı. Okul yolunun üzerinde birinci katta ev tuttular. Ben ciddi adamım. Okula giderken sağa sola aç kediler gibi bakmam. Dolayısıyla da Epru'ya da bakmadım ilk zaman. Bizim sınıfa geldi, oturdu. 'Yeni arkadaşımızı bize tanıtan örtmen merhaba deyin.' dedi. Ben öyle yalandan 'merhaba' dedim. Ama içimde bir şey oldu. Süt kazanındaki sütler kadar sıcak değil daha ılık daha arsız bir şey aktı içime doğru.
İşte o günlerde kar yağdı. Eskiden çok yağardı gerçekten. Sabah çantamı sırtladım okul yolundayım. Baktım önümde Epru. Bata çıka zor ilerliyor. Yardım ettim. Çantasını sırtladım. Baktım kendi de gelemiyor, '...ver elini.' dedim. El ele okula kadar gittik. İçime yine ılık şeyden aktı ama kendime kızdım. 'Başlarım ılık şeyinden ne var işte sadece bir Epru işte.' dedim.
El ele okula varana kadar yürüdük. Yaklaşınca ben elini bıraktım. İşte o zaman yüzüne yakından baktım. Tombiş denecek kadar bir tatlı yüz, renkli gözler ama ya mavi ya da yeşil tam seçemedim. Keşke seçebilseydim. Belki o zaman daha az yanardım. Terlemiş belli. Bana, 'kocaman' teşekkür etti. Bu lafı da ondan belledim. 'Kocaman teşekkür etmek.'
Meğer o gün çantasını sırtlayıp okula getirirken bizim kızın elekçi kızları görmüş. Fıkırdamışlar. Bizi çekiştirmişler. Gerçi biz de dedikoduya malzeme verdik. Çünkü kar kalkana kadar Epru yu okula ben getirdim. Ama bu arada bir durum var. Ben onun adını biliyorum Epru diyorum ama o adımı hem bilmiyor hem de sormuyor. 'Adımı biliyor musun?' diyecek oldum. 'Çok safsın!' dedi. 'Herhalde öyleyim.' dedim.
Sonra işte mahallede adımız çıktı. Epru benden neredeyse yirmi kilo fazlaydı. Arkadaşları olacak zilli kızlar onun kilolarıyla dalga geçiyorlardı. Çok üzülüyordu. Bana dertleniyordu.
-Çok kiloluyum Asaf. (Ha bu arada benim adım Asaf.)
-Yok sen kilolu değilmişsin balık etliymişsin anama sordum.
-Annene beni mi konuşuyorsunuz?
-Evet, ben senden bahsederken içime bir şeyler akıyor. Anneme bunu söyledim sarıldı bana.
-Asaf şu saflığını atamadın üstünden. İnsan annesine böyle şeyler söyler mi?
-Söylemez mi?
-Uff Asaf yürü hadi...
Epru'yu hep göresim geliyordu. Bunu kimseye diyemiyordum. Ama annem biliyordu.
Neyse o sene işte kış bitti. Yaz geldi karneler marneler alındı. Benim matematik yine diken gibi bağrıma saplanmıştı, zayıf düştü. Bir tek annem teselli etti. Epru'nun da matematiği zayıftı. 'Aferim kız datlı.' dedim. 'Seni yalnız bırakmaz olmazdı Asaf...' dedi. Şöyle kız sevilmez mi?
Mahallede düğün oldu. Ama zengin düğünü olduğu için mahallede değil salonda oluyordu. Cicili bicili giyindik. Epru da gelecekti tabii.
Düğün başladı, millet birikti, oyun havasından evvel dans müziği çalmaya başladılar. Benim içime yine o şeyden aktı. Dayanamadım. Gidip Epru'ya '...merhaba...' dedim. Annesinin elini öptüm. Sonra nasıl cesaret ettim şimdi bile bilemiyorum. 'Dans edek mi kız Epru?' dedim. Epru'nun artık mavi olduğunu kesin bildiğim gözleri kocaman açıldı, yüzü kızardı, sonra elini yüzüne kapatıp annesinin kucağına saklandı. Annesi de bu teklifimi duydu. Hep beraber hangır hangır güldüler.
Sonra mahallede olay oldu. Beni taklit edip eğlendiler yaz tatili boyunca.
Ben anneme sordum. 'Yanlış mı yaptım anne?'
'Evet biraz yakışıksız.' dedi. 'O ne demek anne?' diyemedim. Kendime küstüm. 'Demek ki olmadı aslanım otur aşağı kes sesini.' dedim kendime.
Sonra okul başladı. Hemen ilk gün yolda yine Epru'yla karşılaştık.
'Artık okula beraber gitmeyeceğiz. Kara saplanıp kalırsam annem bırakacak beni okula. Beni unut artık.' dedi.
Benim içime ne çok laf dizildi. Ne çok şey söylemek istedim. Ama diyemedim.
'Unutamazsam diye korkuyorum Epru.' dedim.
Epru yüzüme baktı.
'Çok safsın Asaf.' dedi...
...sonra tombik tombik yürüdü gitti.
İşte o günlerde kar yağdı. Eskiden çok yağardı gerçekten. Sabah çantamı sırtladım okul yolundayım. Baktım önümde Epru. Bata çıka zor ilerliyor. Yardım ettim. Çantasını sırtladım. Baktım kendi de gelemiyor, '...ver elini.' dedim. El ele okula kadar gittik. İçime yine ılık şeyden aktı ama kendime kızdım. 'Başlarım ılık şeyinden ne var işte sadece bir Epru işte.' dedim.
El ele okula varana kadar yürüdük. Yaklaşınca ben elini bıraktım. İşte o zaman yüzüne yakından baktım. Tombiş denecek kadar bir tatlı yüz, renkli gözler ama ya mavi ya da yeşil tam seçemedim. Keşke seçebilseydim. Belki o zaman daha az yanardım. Terlemiş belli. Bana, 'kocaman' teşekkür etti. Bu lafı da ondan belledim. 'Kocaman teşekkür etmek.'
Meğer o gün çantasını sırtlayıp okula getirirken bizim kızın elekçi kızları görmüş. Fıkırdamışlar. Bizi çekiştirmişler. Gerçi biz de dedikoduya malzeme verdik. Çünkü kar kalkana kadar Epru yu okula ben getirdim. Ama bu arada bir durum var. Ben onun adını biliyorum Epru diyorum ama o adımı hem bilmiyor hem de sormuyor. 'Adımı biliyor musun?' diyecek oldum. 'Çok safsın!' dedi. 'Herhalde öyleyim.' dedim.
Sonra işte mahallede adımız çıktı. Epru benden neredeyse yirmi kilo fazlaydı. Arkadaşları olacak zilli kızlar onun kilolarıyla dalga geçiyorlardı. Çok üzülüyordu. Bana dertleniyordu.
-Çok kiloluyum Asaf. (Ha bu arada benim adım Asaf.)
-Yok sen kilolu değilmişsin balık etliymişsin anama sordum.
-Annene beni mi konuşuyorsunuz?
-Evet, ben senden bahsederken içime bir şeyler akıyor. Anneme bunu söyledim sarıldı bana.
-Asaf şu saflığını atamadın üstünden. İnsan annesine böyle şeyler söyler mi?
-Söylemez mi?
-Uff Asaf yürü hadi...
Epru'yu hep göresim geliyordu. Bunu kimseye diyemiyordum. Ama annem biliyordu.
Neyse o sene işte kış bitti. Yaz geldi karneler marneler alındı. Benim matematik yine diken gibi bağrıma saplanmıştı, zayıf düştü. Bir tek annem teselli etti. Epru'nun da matematiği zayıftı. 'Aferim kız datlı.' dedim. 'Seni yalnız bırakmaz olmazdı Asaf...' dedi. Şöyle kız sevilmez mi?
Mahallede düğün oldu. Ama zengin düğünü olduğu için mahallede değil salonda oluyordu. Cicili bicili giyindik. Epru da gelecekti tabii.
Düğün başladı, millet birikti, oyun havasından evvel dans müziği çalmaya başladılar. Benim içime yine o şeyden aktı. Dayanamadım. Gidip Epru'ya '...merhaba...' dedim. Annesinin elini öptüm. Sonra nasıl cesaret ettim şimdi bile bilemiyorum. 'Dans edek mi kız Epru?' dedim. Epru'nun artık mavi olduğunu kesin bildiğim gözleri kocaman açıldı, yüzü kızardı, sonra elini yüzüne kapatıp annesinin kucağına saklandı. Annesi de bu teklifimi duydu. Hep beraber hangır hangır güldüler.
Sonra mahallede olay oldu. Beni taklit edip eğlendiler yaz tatili boyunca.
Ben anneme sordum. 'Yanlış mı yaptım anne?'
'Evet biraz yakışıksız.' dedi. 'O ne demek anne?' diyemedim. Kendime küstüm. 'Demek ki olmadı aslanım otur aşağı kes sesini.' dedim kendime.
Sonra okul başladı. Hemen ilk gün yolda yine Epru'yla karşılaştık.
'Artık okula beraber gitmeyeceğiz. Kara saplanıp kalırsam annem bırakacak beni okula. Beni unut artık.' dedi.
Benim içime ne çok laf dizildi. Ne çok şey söylemek istedim. Ama diyemedim.
'Unutamazsam diye korkuyorum Epru.' dedim.
Epru yüzüme baktı.
'Çok safsın Asaf.' dedi...
...sonra tombik tombik yürüdü gitti.